AYTA ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ

1. Η αίσθηση συρρίκνωσης του χρόνου στους μεγαλύτερους ανθρώπους οφείλεται στην μονοτονία του περιεχομένου της ζωής τους
2. Στα χωριά της μεγάλης Ελλάδας στην περιοχή της Καλαβρίας, ο Δήμαρχος του μικρού χωριού ΡΙάτσε Ντομένικο Λουκάνο δημιούργησε τα τελευταία 6 χρόνια μία πρότυπη κοινωνία μεταναστών, που συμβιώνει ειρηνικά με τους ντόπιους. Κάποτε το μικρό χωριό έσφυζε απο ζωή, όμως σταδιακά οι δουλειές χάνονταν και μόνη διέξοδος των ντόπιων ήταν να κάνουν δουλειές με την μαφιόζικη Ντράγκετα ή να μεταναστεύσουν. Όταν δεκαετίες αργότερα εξαθλιωμένοι μετανάστες από την Αφρική έφταναν στις ακτές της Καλαβρίας στοιβαγμένοι στις βάρκες των δουλεμπόρων, ο δήμαρχος άνοιξε τα εγκαταλελειμμένα σπίτια και  τα εδωσε σε οικογένειες να μείνουν δωρεάν. Με τα χρόνια τους έδωσε άδειες να ανοίξουν επιχειρησεις, που χρηματοδοτούνταν σε ένα βαθμό απο το επίδομα ενσωμάτωσης.  Η ανθρωπιστική πολιτική λειτούργησε....απο το άρθρο της Γιούλας Ζαχιώτη στην Καθημερινή
3. ῾Μετά απο τόσα χρόνια που πέρασα κοντά σε ανθρώπους στις τελευταίες τους ώρες, δεν ξέρω τίποτα παραπάνω για το θάνατο, αλλά έχω περισσότερη εμπιστοσύνη για τη ζωή. Ζω πιο έντονα και πιο ουσιαστικά τις λύπες και τις χαρές που μου αναλογούν και εκτιμώ τα μικρά, καθημερινά, αντανακλαστικά πράγματα όπως η αναπνοή και το περπάτημα.῾Η κλινική ψυχολόγος Marie de hennezel μοιράζεται με το κοινό ένα απελευθερωτικό μάθημα σοφίας.... Και συνεχίζει: Λίγο πριν το τέλος όλοι προσπαθούν να αφήσουν τη μύχια ουσία τους:μία κίνηση, μια φράση, κάποτε μόνο ένα βλέμμα που δηλώνει τι έχει πραγματική σημασία και αυτο που δεν ειπώθηκε σε μία ολόκληρη ζωή, απο αδυναμία ή δισταγμό..... Το γεγονός ότι είμαστε πεπερασμένοι είναι παραδόξως ο δεσμός μας με τους άλλους. Γιαυτό και μας αφορά ο θάνατός τους. Μας επιτρέπει να διεισδύσουμε στην καρδιά του μόνου ουσιαστικού ερωτήματος: τι νόημα έχει λοιπόν η ζωή μου;απο το άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη στην Καθημερινή