7 λόγοι για να μου αρέσει η νέα κυβέρνηση

Πάρε την ανθρώπινη ιστορία. Σβήσε τον Νέλσον Μαντέλα. Σβήσε όλες τις επαναστάσεις, τις εξεγέρσεις, τις διαδηλώσεις. Φαντάσου τώρα πώς θα ήταν ο κόσμος. Τερατούργημα. Στην έκθεση disobedient objects στο Victoria & Albert στο Λονδίνο βρήκα περισσότερους από 7 λόγους που μου αρέσει ο Αλέξης Τσίπρας και η δική του απειθαρχία.

1. Η απειθαρχία του λοιπόν. Μπορεί το όχι του να μην μοιάζει με του Μεταξά, πάντως είναι ο πρώτος που το είπε. Το κεντρικό πανό στην έκθεση disobedient objects φώναζε: Capitalism is crisis. Στην ίδια έκθεση, που αποτελούνταν από αυτοσχέδια πανώ και αντικείμενα-σύμβολα σε διαδηλώσεις από όλον τον κόσμο, οι διαδηλώσεις της Ελλάδας απουσίαζαν. Ωστόσο στον παγκόσμιο διαδραστικό χάρτη, όπου με φωτάκια που αναβόσβηναν μπορούσε ο επισκέπτης να δει πόσες διαδηλώσεις και απεργίες έγιναν απο το 1960 ως σήμερα σε όλον τον κοσμο, τα φωτάκια της Ελλάδας αναβόσβηναν σαν τρελά μετά το 2012. Σκεφτείτε τι μπορεί να ξεκινήσει από ένα απλό όχι ενός έλληνα 40άρη πρωθυπουργού. Η Ευρώπη μπορεί να αριστερήσει, όπως είπε η φίλη μου η Άννυ. Η αριστερά είναι της μόδας. Όπως και το πουκάμισο του Βαρουφάκη. Οπότε πάμε στον δεύτερο λόγο.

2. Βλέπουμε νέα πρόσωπα. Και φαίνεται πως αυτά τα πρόσωπα αρέσουν σε όλους. Από τους ταξιτζήδες που λένε, τους άλλους τους είδαμε τώρα να δούμε και αυτούς, μέχρι τις εξηντάρες μεγαλοαστές που χαίρονται με το νέο το παιδί, που είναι πρωθυπουργός, παρ΄ότι ψήφισαν ΝΔ, γιατί κι ο Σαμαράς καλό παιδί είναι και τις τριαντάρες γυμνασμένες που γουστάρουν τρελά τον Βαρουφάκη και το απέξω πουκάμισο του και τις σαραντάρες που πλέον τον ακολουθούν στο Twitter και γνωρίζουν πλέον τα πάντα για τα αιώνια ομόλογα, σαν να πρόκειται για αιώνιους έρωτες. Το άκουσα στο Kontra ότι ο Βαρουφάκης λέει, το κάνει για να προκαλέσει την προσοχή των παγκόσμιων ΜΜΕ πάνω του. Ε λοιπόν το κατάφερε. Και μαζί κατάφερε να αποτελέσει το αντικείμενο του πόθου για όλες τις ελληνίδες, ανεξαρτήτως ηλικίας.

3. Η πρώτη φορά που άρχισε να μου αρέσει ο Αλέξης Τσίπρας ήταν στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο (δεν άργησα ούτε εγώ να πέσω στα δίχτυα της γοητείας του). Καθόταν ανάμεσα στα μεγαθήρια της αριστεράς, ανάμεσα σε όλες τις πτέρυγες του ΣΥΡΙΖΑ, όλα τα στελέχη που μιλούσαν ενθουσιασμένα μεταξύ τους, που αλληλοσυγχαίρονταν για την επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για την υπουργοποίηση τους. Και εκείνος καθόταν ανάμεσα τους, ελαφρώς αμήχανος, εμφανώς ανακουφισμένος που τα είχε καταφέρει και δεν του μιλούσε κανείς. Σκεφτόμουν λοιπόν πόσες ισορροπίες είχε να κρατήσει, έβλεπα το βλέμμα του και ήμουν σίγουρη πως ήταν καθαρό.

4. Είναι η πρώτη κυβέρνηση που λέει μετεκλογικά αυτό που έλεγε και προεκλογικά ως αντιπολίτευση. Τουλάχιστον έχει αυτήν την πρόθεση. Τώρα αν εξαναγκαστούν σε υποχωρήσεις, κωλοτούμπες κ.τ.λ. σε νοιάζει, αλλά αναγνωρίζεις την καλή τους πρόθεση. Τουλάχιστον αυτοί θέλουν να τα κάνουν. Σωστότερα.

5. Η διεθνής συμπάθεια με την οποία τον αντιμετωπίζουν. Ο Σούλτς του έκανε νοήματα για την γραβάτα, ο Ρέντζι του την έκανε δώρο, να δούμε ποιος θα καταφέρει να του την φορέσει. Ο Ομπάμα από την άλλη του ευχήθηκε να μην ασπρίσουν τα μαλλιά του. Τον αντιμετωπίζουν όλοι πατρικά. Η διαφήμιση της ΑΝΕΛ ήταν τελικά προφητική. Και η κάθε χειρονομία, η κάθε ενδυματολογική επιλογή, οι χειραψίες, όλα γίνονται συμβολικά και αποκτούν διαφορετική σημασία.

6. Ταρακούνησε όλη την Ευρώπη. Σε ένα από τα πιο κοσμικά εστιατόρια στο Λονδίνο η σερβιτόρα τον ήξερε. Μόλις έμαθε ότι είμαι από την Ελλάδα μου είπε ότι ξέρει ότι πήγαμε αριστερά και ότι αυτό θα είναι η καταστροφή μας. Μην το διαβάζεις ως αρνητικό. Ήξερε το όνομα του. Δεν είναι και λίγο. Εσύ ξέρεις τα ονόματα των πρωθυπουργών της Σλοβακίας, της Βρεττανίας, της Γαλλίας, της Βουλγαρίας; Κάνε το τεστ
7. Τέλος: Μου αρέσει η Τσίπρας διότι αυτή είναι η πρώτη φορά που η επανάσταση γίνεται από ανθρώπους που έχουν το κυβερνητικό χρίσμα. Οπότε μην απορήσεις εάν δείς τους καπιταλιστές να διαδηλώνουν στους δρόμους. Ποιος θα φανταζόταν ότι οι αστοί θα διαδήλωναν υπέρ της Ευρώπης; Μου αρέσουν αυτές οι ανατροπές. Αλλάζουν τους όρους του παιχνιδιού. Ασε που πρώτη φορά γίνονται διαδηλώσεις υπέρ της κυβέρνησης.

Συμπέρασμα: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι σαν τα βιβλία του αγαπημένου μου Paul Auster. Δεν θέλω να τα διαβάζω γιατί δεν θέλω να τελειώσουν.