Μου αρέσει όταν τα πράγματα ξεφεύγουν απο τα καθιερωμένα. Όταν κάνω πράγματα που δεν έχω ξανακάνει. Όταν αντιμετωπίζω τις μεγαλύτερες απο τις φοβίες μου. Όταν επιτέλους κλείνω τις πληγές του παρελθόντος. Που δεν γίνεται να κλείσουν αλλιώς, παρά μόνο με σκληρή προσπάθεια. Σαν να πρέπει να χτυπήσω τα νύχια μου πολύ, τόσο πολύ ώστε να σπάσουν και να βγουν καινούρια, πιο δυνατά νύχια, που θα με κάνουν να γαντζωθώ ακόμα πιο πολύ στη ζωή.
Η διαδικασία είναι επώδυνη, αλλά πάντα ανοίγει καινούριους δρόμους, που μπορεί να μην τους διαλέξεις ποτέ, αλλά τουλάχιστον ξέρεις πως υπάρχουν, και ακόμα πιο σημαντικό ξέρεις ότι δεν ήξερες ότι υπάρχουν.
Μου αρέσει όταν οι άνθρωποι βγαίνουν έξω από τον εαυτό τους. Αυτό που λέμε βγαίνουν εκτός εαυτού. Είναι σαν να ξεγυμνώνονται και να ξεστομίζουν επιτέλους αυτά που δεν τολμούσαν νωρίτερα. Είναι εντυπωσιακό, το ότι αυτό το εκτός εαυτού είναι που δείχνει τον πραγματικό τους εαυτό, συχνά απογοητευτικό, αλλά τουλάχιστον είναι αυτός που διαθέτουν.
Παρ´όλα αυτά με εκνευρίζουν πολύ οι άνθρωποι που κλαίνε εύκολα. Οι ευσυγκίνητοι. Που τους βγαίνει ακούραστα σε ξένες κηδείες, σε μελό ταινίες, σε καβγάδες ως μέσο εκφοβισμού. Εκτιμώ πολύ περισσότερο αυτούς που έχουν γίνει σαν πέτρα και δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να εκτεθούν και να δείξουν αδυναμία. Στην πραγματικότητα οι πραγματικοί αδύναμοι είναι αυτοί. Όσοι μπορούν να κλάψουν είναι αρκετά δυνατοί, τόσο, ώστε να μην φοβούνται να δείξουν την αδυναμία τους.
Μου αρέσουν οι τρωτοί. Όσοι ξεχνούν και ξεχνιούνται στην άβυσσό τους, όσοι μπορούν και ξεφεύγουν από τον συνηθισμένο εαυτό τους και δεν αντέχουν την αδικία. Μου αρέσει ο εαυτός μου όταν είναι αρκετά αδύναμος για να σταθεί στα πόδια του αλλά παρ´όλα αυτά στέκεται στο ύψος (των περιστάσεών) του.
Η διαδικασία είναι επώδυνη, αλλά πάντα ανοίγει καινούριους δρόμους, που μπορεί να μην τους διαλέξεις ποτέ, αλλά τουλάχιστον ξέρεις πως υπάρχουν, και ακόμα πιο σημαντικό ξέρεις ότι δεν ήξερες ότι υπάρχουν.
Μου αρέσει όταν οι άνθρωποι βγαίνουν έξω από τον εαυτό τους. Αυτό που λέμε βγαίνουν εκτός εαυτού. Είναι σαν να ξεγυμνώνονται και να ξεστομίζουν επιτέλους αυτά που δεν τολμούσαν νωρίτερα. Είναι εντυπωσιακό, το ότι αυτό το εκτός εαυτού είναι που δείχνει τον πραγματικό τους εαυτό, συχνά απογοητευτικό, αλλά τουλάχιστον είναι αυτός που διαθέτουν.
Παρ´όλα αυτά με εκνευρίζουν πολύ οι άνθρωποι που κλαίνε εύκολα. Οι ευσυγκίνητοι. Που τους βγαίνει ακούραστα σε ξένες κηδείες, σε μελό ταινίες, σε καβγάδες ως μέσο εκφοβισμού. Εκτιμώ πολύ περισσότερο αυτούς που έχουν γίνει σαν πέτρα και δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να εκτεθούν και να δείξουν αδυναμία. Στην πραγματικότητα οι πραγματικοί αδύναμοι είναι αυτοί. Όσοι μπορούν να κλάψουν είναι αρκετά δυνατοί, τόσο, ώστε να μην φοβούνται να δείξουν την αδυναμία τους.
Μου αρέσουν οι τρωτοί. Όσοι ξεχνούν και ξεχνιούνται στην άβυσσό τους, όσοι μπορούν και ξεφεύγουν από τον συνηθισμένο εαυτό τους και δεν αντέχουν την αδικία. Μου αρέσει ο εαυτός μου όταν είναι αρκετά αδύναμος για να σταθεί στα πόδια του αλλά παρ´όλα αυτά στέκεται στο ύψος (των περιστάσεών) του.
