ΠΑΝΤΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ

Μου αρέσει όταν τα πράγματα ξεφεύγουν απο τα καθιερωμένα. Όταν κάνω πράγματα που δεν έχω ξανακάνει. Όταν αντιμετωπίζω τις μεγαλύτερες απο τις φοβίες μου. Όταν επιτέλους κλείνω τις πληγές του παρελθόντος. Που δεν γίνεται να κλείσουν αλλιώς, παρά μόνο με σκληρή προσπάθεια. Σαν να πρέπει να χτυπήσω τα νύχια μου πολύ, τόσο πολύ ώστε να σπάσουν και να βγουν καινούρια, πιο δυνατά νύχια, που θα με κάνουν να γαντζωθώ ακόμα πιο πολύ στη ζωή.
Η διαδικασία είναι επώδυνη, αλλά πάντα ανοίγει καινούριους δρόμους, που μπορεί να μην τους διαλέξεις ποτέ, αλλά τουλάχιστον ξέρεις πως υπάρχουν, και ακόμα πιο σημαντικό ξέρεις ότι δεν ήξερες ότι υπάρχουν.
Μου αρέσει όταν οι άνθρωποι βγαίνουν έξω από τον εαυτό τους. Αυτό που λέμε βγαίνουν εκτός εαυτού. Είναι σαν να ξεγυμνώνονται και να ξεστομίζουν επιτέλους αυτά που δεν τολμούσαν νωρίτερα. Είναι εντυπωσιακό, το ότι αυτό το εκτός εαυτού είναι που δείχνει τον πραγματικό τους εαυτό, συχνά απογοητευτικό, αλλά τουλάχιστον είναι αυτός που διαθέτουν.
Παρ´όλα αυτά με εκνευρίζουν πολύ οι άνθρωποι που κλαίνε εύκολα. Οι ευσυγκίνητοι. Που τους βγαίνει ακούραστα σε ξένες κηδείες, σε μελό ταινίες, σε καβγάδες ως μέσο εκφοβισμού. Εκτιμώ πολύ περισσότερο αυτούς που έχουν γίνει σαν πέτρα και δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να εκτεθούν και να δείξουν αδυναμία. Στην πραγματικότητα οι πραγματικοί αδύναμοι είναι αυτοί. Όσοι μπορούν να κλάψουν είναι αρκετά δυνατοί, τόσο, ώστε να μην φοβούνται να δείξουν την αδυναμία τους.
Μου αρέσουν οι τρωτοί. Όσοι ξεχνούν και ξεχνιούνται στην άβυσσό τους, όσοι μπορούν και  ξεφεύγουν από τον συνηθισμένο εαυτό τους και δεν αντέχουν την αδικία. Μου αρέσει ο εαυτός μου όταν είναι αρκετά αδύναμος για να σταθεί στα πόδια του αλλά παρ´όλα αυτά στέκεται στο ύψος (των περιστάσεών) του.

ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Υπάρχει πάντα κάποιος λόγος για το κάθε τι που συμβαίνει ή κάποια πράγματα απλώς δεν θα έπρεπε να συμβούν;

Ας υποθέσουμε πως αλλάζουμε τα ονόματά μας. Πως για ένα Σαββατοκύριακο αφήνουμε τα πάντα και επαναπροσδιοριζόμαστε. Πως πετάμε σ´ένα βαλιτσάκι ένα πουλόβερ, μία πυτζάμα, μπορεί και μεταξωτή, και άλλες λίγα φύλλα για πίττα. Ας υποθέσουμε πως κλεινόμαστε σ´ένα υπέροχο σπίτι στο βουνό, μέσα στα χιόνια.

Ας φανταστούμε πως οι μισές απο τις 11 αυτές γυναίκες που γνωρίστηκαν πριν απο έναν χρόνο φτάνουμε στο σπίτι προσκαλεσμένες της μίας απο τις 11 και μας περιμένουν οι άλλες μισές με γλυκό κρασί με άρωμα μαστίχας και καναπεδάκια με μπρικ και χαβιάρι και μας ταίζουν, στην εξώπορτα ακόμα λαχανοσαρμάδες και τάρτες με σολωμό και μπουρεκάκια και πιροσκί.
Ας φανταστούμε πως είσαι μια απο αυτές. Κάθεσαι μαζί τους στον τεράστιο καναπέ, αφού μοιράσετε τα κρεβάτια και τους ξενώνες, που θα κοιμηθεί η καθεμιά, και μιλάς και γελάς και τρως και συγκινείσαι που τις ακούς και τις βλέπεις, όλες μαζί, με αλλαγμένα ονόματα να πλένουν πιάτα, να τα σκουπίζουν, να ψήνουν παντσέτες και κολοκυθάκια al dente, να εξομολογούνται για χαμένους και μελλοντικούς έρωτες, να αναπτύσσουν συνταγές μαγειρικής για την τέλεια μελιτζανόπιττα, που έγινε με φύλλο απο την μία και γέμιση απο την άλλη, να θυμούνται τους καθηγητές απο το γυμνάσιο, να διαβάζουν από ποίηση έως ζώδια, να αναμοχλεύουν μνήμες κια τα ξύλα στο τζάκι, να αλληλοπαρηγορούνται καθώς θυμούνται τους χαμένους πατεράδες τους ή τις χαμένες πατρίδες τους, να περιγράφουν τις κομμένες κοτσίδες τους, να μαλώνουν και μετά να ξαναμονιάζουν, και να αγαπιούνται μετά ακόμα πιο πολύ,  να κάνουν όνειρα για το μέλλον και ακόμα μεγαλύτερα όνειρα για το ακόμα πιο κοντινό παρόν: να βγούμε έξω,  να μην βγούμε, να πάμε βόλτα στην πλατεία.
Σκέψου τώρα να πήγαινες μαζί τους βόλτα στην πλατεία. Να χόρευες με τα χάλκινα στο δρόμο. Να δοκίμαζες γούνινα καπέλα και εκκεντρικά γιλέκα. Να γλυστρούσες στο χιόνι και να γελούσες και με τις άλλες που γλυστράν. Να επέστρεφες μαζί τους στο σπίτι για νέο φαγοπότι και χορό πάνω στο τραπέζι. Μεταξύ σας. Χωρίς να χεις ανάγκη κοινό ή άλλους. Να ξαναεπέστρεφες στον καναπέ για νέες εξομολογήσεις, και μυστικές συνταγές εναντίον του ροχαλητού και λίγο ακόμα φαγητό. Φαντάσου.
Φαντάσου ότι κοιμάστε στα κρεβάτια ή στους καναπέδες σαν να σαι στην κατασκήνωση και εσύ το βράδυ κάνεις και το φάντασμα και πας μαζί με τις μισές να τρομάξεις τις άλλες μισές αλλά δεν τα καταφέρνεις γιατί σε πιάνει νευρικο γέλιο. Και μετά φαντάσου πως κοιμάσαι, σαν κοριτσάκι και ξυπνάς και τρώτε όλες μαζί πρωινό και ξανά γέλια και συγκίνηση, καθώς η μία απο τις 11 βγάζει και λόγο και όλες ψιλοδακρύζουν και αμέσως μετά ξαναγελούν. Φαντάσου μόνο ότι επί μισή ώρα αποφασίζετε πώς θα ταξιδέψετε για να επιστρέψετε, και το συζητάτε σαν να είναι το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου, αλλά απλώς θέλεις κι εσύ και όλες να καθυστερήσεις την αναχώρηση, για να κρατήσει λίγο ακόμα. Και τελικά φεύγεις.  Φεύγεις μαζί με 7 απο τις 11. Με αλλαγμένα ονόματα και αλλαγμένο χαρακτήρα. Με χιόνι στα μαλλιά και στο τζιπ. Με ζέστη στην καρδιά. Με δύο κιλά επιπλέον(τουλάχιστον). Με μία απο τις 11 να θέλει στο δρόμο να σταματήσει και για σουβλάκια. Γεύσεις και αρώματα μαστίχας και μια ζέστη βγαίνει απο μέσα σου που θα κρατήσει για πολύ. Το ξέρεις.
Φαντάσου.

ξέρω τι έκανες το βράδυ της Παρασκευής

Παρασκευής έξοδος στην μετα-παπαγεωργοπουλική Θεσσαλονίκη. 4 γυναίκες στην αφετηρία. Δεν ψάχνουν, ούτε ψάχνονται. Η πόλη είναι καταχνιασμένη σαν η ομίχλη να ψάχνει να σπάσει την μοναξιά της. Η βροχή της πάει πολύ, λίγο αφότου ξεκινήσει. Η πόλη ξημερώνεται αδέξια, ωστόσο ξανοίγεται με χάρη σε αυτούς που δεν περιμένουν τίποτα. Σαν δώρο.
Ο δρόμος των τεσσάρων ξεκινά. Βαλαωρίτου, που στην αρχή την τίμησαν οι φοιτητές, τώρα άρχισαν δειλά δειλά οι πιο ώριμοι, μέχρι να την ξεζουμίσουν και αυτήν και να την παραπετάξουν ως τουριστική ατραξιόν, όπως τα Λαδάδικα. Η πόλη μουρμουρίζει, παράπονα και ύμνους, σ αυτούς που θέλουν να ακούσουν. Τα φώτα του χειμώνα τρεμοσβήνουν, προκαλώντας το σκοτάδι. Η νύχτα τώρα ξανα-γεννιέται. Είναι μόνο η αρχή.
Picadilly. Με προοπτικές. Παρέες αντρών και παρέες γυναικών χωριστά. Σαν να προκαταβάλλουν τις διαφορές τους. Τα γνωστά. Οι σαραντάρηδες αναζητούν 20άρες, οι  20άρηδες σαραντάρες και οι τριαντάρηδες περιμένουν να τους αναζητήσουν. Οι τριαντάρες δεν περιμένουν τίποτα. Βλέμματα, άλλα κενά, άλλα φοβισμένα, άλλα θολά. Μόνο μην κοιτάξεις πίσω.
Λιμάνι. Αν ανέβεις στο επάνω μέρος, τα βλέπεις όλα λίγο αφ υψηλού. Τότε όμως σε πιάνει ίλιγγος. Κόκκινα χρώματα και κόκκινος κόσμος. Τα φώτα (του χειμώνα) δυναμώνουν. Εδώ η ζωή περνάει καλά.
New York  στην συνέχεια. Ο αεικίνητος Μανάκης τα καταφέρνει όλα. Ο Ρόκκος το παραδέχεται, είναι περίεργο παιδί, αλλά η εικόνα του δεν έχει παραφωνίες. Τατουάζ κρατούν τον πόνο. Και το πρόγραμμα δεν σε αφήνει να φύγεις. Ένας άλλος κόσμος εκεί, κάθε ηλικίας τραντάζεται στους ρυθμούς του, στην ενίοτε τρυφερότητά του. Εδώ οι περισσότεροι άντρες έχουν μούσι. Νομίζω είναι το νέο τρεντ.
Η Θεσσαλονίκη ξεχύνεται (επιτέλους)προς την θάλασσα.

ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Πόσα χρόνια διαρκεί ο έρωτας;

Zen People In Thessaloniki

Τέλλος Φίλης:Πάντα γελαστός και ήρεμος. Άσε που το  Seven  είναι ο τυχερός μας αριθμός

Άκης Σαλπιγκτής :επειδή με το Paul M έκανε την Παύλου Μελά hot spot.
Άντυ Δάνου: επειδή πάντα, μα πάντα είναι αισιόδοξη και λαμπερή.

Dimitris Kon Eπειδή η Kon ductions κάποτε θα γίνει μεγάααααααλη. Και για το χούμορ του

ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ:

If you are leaving me, can I come with you?

ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Όταν κλαις εκείνος σε κοροϊδεύει. Σημαίνει ότι δεν αντέχει το συναίσθημα, ότι δεν μπορεί να το διαχειριστεί ή ότι δεν σε πονάει;

ΑΛΛΑΞΕ ΠΡΩΤΑ ΕΣΥ

  Καλπάζω στον εγωισμό μου. Λέω: έτσι είμαι εγώ και δεν αλλάζω. Αυτή είμαι και σε όποιον αρέσω. Παίζω παιχνίδια με τη μνήμη μου, με τις αποστάσεις, πόσο κοντά ή πόσο μακριά απο το ιδανικό που είχα στο μυαλό μου μπορώ να φτάσω, πόσο μπορώ να αυτοπροσδιοριστώ.

Moυ τηλεφωνεί κολλητή μου κλαίγοντας. Μπορώ να τον αλλάξω; Μπορώ να τον κάνω να μην παραιτείται στην πρώτη δυσκολία, να με χαϊδεύει πιο συχνά, να με ρωτάει τι θέλω, να έχει άλλον αέρα; Η ερώτηση με απασχολεί και εμένα. Δεν μπορείς φιλενάδα, γιατί αν μπορούσες πρώτα θα άλλαζες τον εαυτό σου. Γιατί δεν αλλάζεις εσένα, για να μην θέλεις να τον αλλάξεις; Γιατί τον ερωτεύτηκες αφού ήθελες να τον αλλάξεις; Παρ´όλα  αυτά της λέω να το παλέψει. Να τον κάνει λίγο να ζηλέψει. Να τον προκαλέσει για να γυρίσει να την κοιτάξει και να την εκτιμήσει ξανά. Ξέρω παρ´όλα αυτά ότι όλα είναι μάταια. ΟΙ σχέσεις δεν είναι θέατρο. Παρ´όλα αυτά οι άντρες θέλουν χειρισμό, επιμένει άλλη κολλητή μου. Απλά γιατί είναι λιγότεροι. Και δεν μπορούν να διαχειριστούν τα προβλήματα και πολλά θέματα μαζί.

 Παραθέτω λοιπόν ξανά χειρισμούς για την φίλη μου. Ξέρω να τα λέω αλλά όχι να τα κάνω. Αφού με όλα αυτά τα κόλπα που μου λες δεν αλλάζει απλά εκνευρίζεται, μου ανταπαντά εκείνη. Αλλάζουν οι άνθρωποι;

Μπα μεγαλώνοντας μάλλον μεγενθύνονται και οι ιδιότητες οι αιχμηρές του χαρακτήα τους. Το θέμα είναι γιατί να αλλάζουν. Ερωτευόμαστε κάποιον για κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του και μετά αυτά ακριβώς τα στοιχεία προσπαθούμε να αλλάξουμε. Και όταν νομίζουμε ότι τα αλλάξαμε, ή τα αλλάζουμε τελικά δεν αναγνωρίζουμε τον άνθρωπό μας και σταματάμε να τον θέλουμε.

My Blueberry Nights - Cat Power - The Greatest

ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Αλλάζουν οι άνθρωποι;

Lindstrøm & Christabelle - Lovesick (JVTP)

Magazine "A Song From Under The Floorboards"

ΒΗΤΑ(ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΔΙΑΛΟΓΗΣ)ΑΛΦΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ

Σάββατο βράδυ στο Βήτα, το εστιατόριο στο υπέροχο Βυζαντινό μουσείο. Το μισό μαγαζί κλεισμένο απο μία αξιοπρεπέστατη παρέα που γιόρταζε- νομίζω ονομαστική εορτή αλλά δεν έχει σημασία. Μετά τις 12 σηκώθηκαν με την μουσική του Διογένη και άρχισαν να χορεύουν ακατάπαυστα μέχρι τις 2.30 που φύγαμε. Και ο Διογένης μαζί, που κάθε 15´άφηνε τα deck  και έπιανε τον καλαματιανό. Εμείς ακινητοποιημένοι στις θέσεις μας, βαρείς, παρ´ότι είμασταν νεώτεροι απο τους επίδοξους χορευτές, που ωστόσο με το κέφι τους κινητοποίησαν το επάνω μέρος του σώματός μας. Η Χρύσα, με μεταδοτική, θετική διάθεση και ένα απόλυτα ζεν γέλιο συμμετείχε στον χορό. Στον επόμενό μου γάμο θέλω να παντρευτώ άντρα μπεσαλή, μπουζουκόβιο, μου είπε η καθ´όλα κυριλέ και καθωσπρέπει φίλη μου βλέποντας τα δρώμενα. Η ευτυχία ευημερεί στην κρίση, γινόμαστε ουσιώδεις, σκεφτόμουν εγώ. Η ζωή είναι καλύτερη χωρίς πρόγραμμα.

ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ

Ο Γιάλομ λέει πως το να βρίσκεσαι σε reunion με τους συμμαθητές σου μπορεί να αποτελέσει αφυπνιστική εμπειρία. Βλέποντάς τους συνειδητοποιείς τα χρόνια που πέρασαν, ενδεχομένως τις ευκαιρίες που άφησες να χαθούν και πολύ συχνά τέτοιες εμπειρίες σε κάνουν να νιώθεις πιο ζωντανή ή να θέλεις να ζήσεις πιο έντονα και ουσιαστικά την κάθε στιγμή.
Σε κανένα  απο τα reunion με τους συμμαθητές μου δεν συνέβη αυτό.
Ούτε καν όταν ο Δ. που έχει γίνει πλαστικός χειρουργός, πολύ επιτυχημένος και κοσμικός πλέον με κοιτάζει διερευνητικά στο μέτωπο, προφανώς αναζητώντας σημάδια από επιτυχημένο ή αποτυχημένο μπότοξ. Πριν απο έναν χρόνο είχα μαζεμένα τα μαλλιά μου αλογοουρά και παραδέχτηκε ότι ήμουν τσίτα. ᾽Έτσι να τα κάνεις τα μαλλιά σου᾽ μου είπε, ᾽είναι το καλύτερο μπότοξ᾽. Φέτος όταν με ξαναείδε τυχαία στο δρόμο χωρίς αλογοουρά δεν είπε τίποτα. Προφανώς το κόλπο της αλογοουράς δεν αρκεί.
Τους ξαναβρήκα πριν απο 5 χρόνια. Ήμουν η πρώτη απο την παρέα που παντρεύτηκε και έκτοτε θεωρώ ότι όλοι είχαν σοκαριστεί. Μου το είχε ομολογήσει ο  Σ. που απο τότε διεκδικούσε μία θέση στο προεδρείο του 15μελούς έγινε σήμερα αντιδήμαρχος και θεωρώ πως το αξίζει, και το παραδέχομαι τώρα παρ´ότι τότε είχαμε κοντραριστεί άσχημα. Παρ´όλα αυτά εγώ όλους τους συμμαθητές μου τους θεωρώ κάτι το ιερό.
Την Ι. που έκανε έναν γιο κούκλο και ταλαντούχο. Που είχε απο τότε κρυφές ευαισθησίες και αντιγράφαμε μαζί κομμάτια απο ποιήματα, τα διαβάζαμε και κλαίγαμε. Όταν ξαναβρεθήκαμε μου έστειλε και άλλα πράγματα που έχει γράψει και συγκινήθηκα. Κατάφερε να κρατήσει τον εφηβικό της ρομαντισμό. Εγώ ακόμα έχω στα χείλη τη γεύση από το σάντουιτσ μορταδέλα-κασέρι που της έδινε η μαμά της στο σχολείο να φάει.
Την Σ. που έχει πλέον τα πιο τέλεια μαλλιά, δύο γιους και έναν άντρα να τους χορεύει εκείνη όλους στο ταψί. Που ήταν τρελλά και για πάντα ερωτευμένος μαζί της ο Χ. που είχε μία μανία να μαθαίνει και να καταγράφει τα πάντα για τον καθένα μας με το  butterfly life system και μάλιστα είχε συγκροτήσει και ολόκληρη κυβέρνηση και μας είχε διορίσει υπουργούς.Τον Κ. που πέρσι κατάφερα να του ομολογήσω πως είχα πάντοτε κόμπλεξ με κάτι που μου είχε πει στην πενθήμερη για το σώμα μου. (Αυτό ήταν μία αφυνιστική εμπειρία, γιατί όλο το βράδυ δεν είχα κοιμηθεί). Ο Κ. μου ομολόγησε ότι τότε μου το είχε πει επειδή του άρεσα αλλά εγώ ακόμα να το ξεπεράσω.
Η Κ. έγινε τελικά δικηγόρος. Και παρέμεινε για πάντα μπασκετμπολίστρια. Με κορμάρα δίμετρη και πρόβλημα στη μέση, επίσης παντρεμένη, ήρεμη δύναμη όπως πάντα.
Και η Ο. Ακόμα όμορφη με 4 ή 5 παιδιά δεν είμαι σίγουρη και την ίδια αυτπεποίθηση και διγουριά όπως και τότε. Όπως και η Ε. που παρέμεινε καλλονή. Με το γνωστό αφοπλιστικό χαμόγελο και παρτώντας γερά στη γη. Χωρίς πολλές πολλές μεταφυσικές ανησχίες. Η Ν. έγινε φαρμακοποιός και έκανε κατάξανθα παιδάκια. Ο Β. θεωρείται σήμερα πολύ cool όπως μαθαίνω και έγινε ξανά συμμαθητής μου στη γυμναστική. Η Π. πάλι είναι περίπτωση και όποτε βγαίνω μαζί της για καφέ νιώθω πολύ λίγη. Με 5 παιδιά, τέλεια επαγγελματίας και μάνα, ιδανική σύζυγος και κουκλάρα. Μα δεν φαίνεστε ούτε καν παντρεμένη της είπε προχθές μία κυρία και ήταν σαν να κάναμε reunion της γνωστής στους σημερινούς σαραντάρηδες διαφήμισης. ᾽Και όμως είμαι᾽απήντησε εκείνη σαν να λέει το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου.
Αποφοιτήσαμε απο το Γερμανικό. Χωρίς commencement. Λίγο πιο ψαγμένοι και κουλτουριάρηδες.  Χωρίς το δέσιμο των παιδιών του Ανατόλια και τις ελευθερίες των δημόσιων σχολείων. Με την γερμανική καταπίεση που όλους μας επηρέασε, όλους μας έκανε λίγο καταναγκαστικούς, ωστόσο όλους μας έμαθε να είμαστε συγκεντρωμένοι, να αποδίδουμε στο 100%, να έχουμε μέθοδο και να προσπαθούμε το ακατόρθωτο. Ναι είχαμε κόντρα με το αντίστοιχο τμήμα του Ανατόλια επειδή μας ζήλευαν που είμασταν ένα κλικ πιο αριστερά, και κάναμε παρέα μερικές απο μας με συνομήλικους απο το Πειραματικό, που τους θεωρούσαμε εξίσου παιδεμένους και ψαγμένους.
Είμασταν η γενιά του 80. Τελειώσαμε το 86. Παίξαμε με τον κύβο του Ρούμπρικ, φορέσαμε με περηφάνεια γκέτες και βάτες και παντελόνια καρότο, φιληθήκαμε στα Ηλύσια βλέποντας την ταινία οδύσσεια του  διαστήματος, μεγαλώσαμε με την Γαλάζια Λίμνη, τον Τζων Τραβόλτα και την Αγγλική Σκηνή στα πικάπ,  χορέψαμε στο Μπουντρούμ και φάγαμε στο Τίφανις, μάθαμε λίγο καθυστερημένα τους πανκ, πήγαμε σε σχολεία στην Αγγλία και γυρίσαμε με τα πρώτα σκισμένα παντελόνια και μποτάκια Doc Martens. ΟΙ τηλεοράσεις μας δεν είχαν τηλεκοντρόλ και τα τηλέφωνά μας είχαν παράσιτα και παίρναμε το μηδέν για να βελτιωθεί. Είδαμε σήριαλ με τους αυθεντικούς Αγγέλους του Τσάρλι, κάθε Σάββατο βράδυ θρίλερ στην ΕΡΤ 2 και είμασταν η γενιά που χρειάστηκε να μάθει ως ενήλικη τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Η γενιά του μη θηλασμού (δεν ήταν της μόδας όταν γεννιόμασταν), η γενιά του ίσως(ήταν της μόδας όταν μας μεγαλώνανε οι γονείς μας).
Και παρ´όλα αυτά τα reunion δεν ἠταν καμία αφυπνιστική εμπειρία για μένα. Αντίθετα δάκρυσα όταν έμαθα ότι η Π. ήταν έγκυος στην πέμπτη κόρη, όταν η Σ. γέννησε τον δεύτερο γιο της, όταν η Ι. μου έστειλε τις γραπτές της σκέψεις και όταν είδα την Π. ,την πιο γυναίκα απο όλες μας να φιλάει στο μαγουλάκι το νέο της μωρό με τον νέο της σύζυγο, λίγο μετά την έλευση της νέας χρονιάς. Αφυπνίστηκα. Ξανακάθησα στο θρανίο και άκουσα τις συμμαθήτριές μου. Με γιο φοιτητή εγώ, με γους νεογέννητους εκείνες. Το ίδιο είναι.

ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ:

Είναι εξυπνότερος αυτός που κάνει τις υποχωρήσεις σε μία σχέση;

Oι φίλες μου
Τις έχω ανάγκη και το δηλώνω. Πρέπει να τις δω τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα για να πάρω τη δόση μου.
Η Ξ. είναι πιο έξυπνη απο το μέσο όρο. Τα χει κάνει όλα στον εαυτό της. Είναι γεμάτη ιδέες και σκέψεις. Δοκιμάζει τα πάντα, παρ´ότι ξέρει ποια είναι τα περιττά. Είναι πάντα ένα βήμα μπροστά.Έχει χιούμορ, δεν φοβάται να εκτεθεί και αυτοσαρκάζεται. Πονάει φαντάζομαι πολύ, αλλά είναι παλικάρι και αντέχει. Την είδα μια μέρα στον δρόμο και δεν της μίλησα. Φορούσε καπέλο και γυαλιά, σαν να βγήκε απο άλλη εποχή.
Η Α. είναι μοιραία γυναίκα. Αρχίζει να καταπιάνεται με ένα θέμα και σε παρασέρνει στην δίνη των ιστοριών της επί ώρες. Πίνει κόκκινο κρασί, κόκκινο σαν το πάθος της. Έχει κάνει πολλά λάθη και ακόμα πιο πολλά σωστά.
Την Ρ. την ξέχασα. Είναι η πιο παλιά. Κάνει τέλεια  lemon pie και τον γιο της τον έχω σαν γιο μου. Είναι κούκλα άβαφη και το καλοκαίρι της πάει πολύ.
Όσο για την Θ. εκείνη απέχει αλλά όχι για πολύ. Είναι κλειστή στα καινούρια αλλά όταν ανοίγεται ένας νέος άνθρωπος γεμάτος έντονα συναισθήματα αποκαλύπτεται.
Η Μ. έχει ταλέντο στην μαγειρική. Κάνει μπακλαβά και πίττα και αμφισβητεί το ότι μπορώ να ζυμώσω ψωμί. Έχει αλλεργία στα πάντα, μιλάει πιο δυνατά απο όλες και είναι η πρώτη που σηκώνεται να χορέψει.
Η Χ. είναι πανύψηλη και ηρωίδα. Τα φροντίζει όλα για όλους στην οικογένεια αθόρυβα και ταυτόχρονα φροντίζει τους δικούς της στο χωριό και δουλεύει. Φιλόδοξη και αγαπημένη για χρόνια με τον άντρα της, ωστόσο μέσα σε όλα.
Η Γ. είναι η γυναίκα που θα θελε να προστατεύσει ο κάθε άντρας. Ήσυχη, γατούλα, πληθωρική και καμπυλεμένη, γλυκιά και αναντίρρητη. Δεν παίρνει το λόγο απο μόνη της, περιμένει να της τον δώσουν.
Η Β. είναι πάντα στην τσίτα. Καλλιεργημένη και με το βλέμμα προς το καλύτερο. Καταφέρνει και δημιουργεί έναν ιστό σχέσεων. Υποφέρει κι εκείνη σε κάποια θέματα, αλλά όπως όλες μας δεν το δείχνει ποτέ. Πίνει λευκό κρασί και αγαπά τα άσπρα χρώματα και το γιο της.
Η Φ. κάνει συχνά απουσίες αλλά είναι 100% μαζί μας όταν έρχεται. Η Ρ. έχει καιρό να φανεί, αλλά όταν φαίνεται μας κάνει όλες να γελάμε. H B. είναι νέα στην παρέα αλλά εντάχθηκε μια χαρά και την εκτιμούμε για την πραότητα και την λογική της.
Η Κ. είναι ιδιοφυία στα μαθηματικά, αλλά προτιμά να κάθεται στη σκιά του άντρα της. Την φωνάζουμε κρυφό ταλέντο γιατί όσο περνάει ο καιρός τόσο αποκαλύπτεται ότι είναι μέσα σε όλα.
Η Σ. είναι η αγκαλιά που όλες χρειαζόμαστε. Δεν κρίνει, δεν παίρνει τον λόγο από τις άλλες, αντίθετα με τις περισσότερες, δεν περιαυτολογεί όπως κάνουμε οι πιο πολλές, και είναι πάντα θετική και δεκτική. Μία αγκαλιά.
Οι Ε. είναι δύο. Δεν είναι σταθερές, αλλά και πίνουν και τρώνε και μιλάνε και εντάσσονται και αυτές σιγά σιγά στο πρόγραμμα.
Η Α. είναι μία κούκλα. Πίνει και τρώει, αργεί μονίμως στις συναντήσεις μας, αλλά είναι πάντα πρόθυμη να βοηθήσει όποια το έχει ανάγκη και μοιράζεται τις γνώσεις της για τα πάντα. Αγχωμένη μονίμως για τις πανελλαδικές, ακόμα και όταν τα παιδιά της δεν δίνουν.
Η άλλη η Μ. ήταν καλλονή. Έκαιγε καρδιές με τις πλεξίδες και τα γαλάζια της μάτια. Νομίζω ότι ακόμα καίει. Είναι μονίμως το αντικείμενο των πειραγμάτων όλων μας. Είναι μονίμως όμως και το αντικείμενο του πόθου κάποιου άντρα.
Συναντηθήκαμε τυχαία μετά απο 6 χρόνια συγκατοίκησης ως μαμάδες στο σχολείο των παιδιών μας, αγαπηθήκαμε καθόλου τυχαία. Δεν έχουμε καμία σχέση μεταξύ μας, πέρα απο τα παιδιά μας, που υπήρξαν ως πέρσι συμμαθητές στο σχολείο. Είμαστε σε διαφορετική ηλικία, διαφορετική φάση, άλλες πιο ευκατάστατες, άλλες έγκυες άλλες στην εμμηνόπαυση, άλλες γιαγιάδες ήδη, άλλες ζορίζονται οικονομικά, άλλες συμπεθέρες, πρώην και επόμενες, όλες περηφανευόμαστε μυστικά και φανερά για τα παιδιά μας που έχουν σκορπιστεί σε όλη την Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα, ως φοιτητές, φαντάροι και ό,τι άλλο. Έχουμε πρώην, νυν και επόμενους άντρες, κάνουμε σχέδια για το μέλλον, οργανώνουμε εκδρομές και πίνουμε καφέδες σε γκέι μπαρ και όχι μόνο, καφέδες που διαρκούν 5 ώρες και πάλι ο χρόνος δεν φτάνει για να πάρουμε σειρά να μιλήσουμε. Χορεύουμε παντού και με κάθε ευκαιρία: στο  Balkan,  στο νησάκι, στην Χαλκιδική, στο Μπελαίρ του Αγίου Αθανασίου-ένα απο τα επόμενα σχέδιά μας.
Οι καινούριες μου φίλες.

Dan Stuart-La Passionaria

The Walkabouts - Tindersticks "Take me"