Καλπάζω στον εγωισμό μου. Λέω: έτσι είμαι εγώ και δεν αλλάζω. Αυτή είμαι και σε όποιον αρέσω. Παίζω παιχνίδια με τη μνήμη μου, με τις αποστάσεις, πόσο κοντά ή πόσο μακριά απο το ιδανικό που είχα στο μυαλό μου μπορώ να φτάσω, πόσο μπορώ να αυτοπροσδιοριστώ.
Moυ τηλεφωνεί κολλητή μου κλαίγοντας. Μπορώ να τον αλλάξω; Μπορώ να τον κάνω να μην παραιτείται στην πρώτη δυσκολία, να με χαϊδεύει πιο συχνά, να με ρωτάει τι θέλω, να έχει άλλον αέρα; Η ερώτηση με απασχολεί και εμένα. Δεν μπορείς φιλενάδα, γιατί αν μπορούσες πρώτα θα άλλαζες τον εαυτό σου. Γιατί δεν αλλάζεις εσένα, για να μην θέλεις να τον αλλάξεις; Γιατί τον ερωτεύτηκες αφού ήθελες να τον αλλάξεις; Παρ´όλα αυτά της λέω να το παλέψει. Να τον κάνει λίγο να ζηλέψει. Να τον προκαλέσει για να γυρίσει να την κοιτάξει και να την εκτιμήσει ξανά. Ξέρω παρ´όλα αυτά ότι όλα είναι μάταια. ΟΙ σχέσεις δεν είναι θέατρο. Παρ´όλα αυτά οι άντρες θέλουν χειρισμό, επιμένει άλλη κολλητή μου. Απλά γιατί είναι λιγότεροι. Και δεν μπορούν να διαχειριστούν τα προβλήματα και πολλά θέματα μαζί.
Παραθέτω λοιπόν ξανά χειρισμούς για την φίλη μου. Ξέρω να τα λέω αλλά όχι να τα κάνω. Αφού με όλα αυτά τα κόλπα που μου λες δεν αλλάζει απλά εκνευρίζεται, μου ανταπαντά εκείνη. Αλλάζουν οι άνθρωποι;
Μπα μεγαλώνοντας μάλλον μεγενθύνονται και οι ιδιότητες οι αιχμηρές του χαρακτήα τους. Το θέμα είναι γιατί να αλλάζουν. Ερωτευόμαστε κάποιον για κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του και μετά αυτά ακριβώς τα στοιχεία προσπαθούμε να αλλάξουμε. Και όταν νομίζουμε ότι τα αλλάξαμε, ή τα αλλάζουμε τελικά δεν αναγνωρίζουμε τον άνθρωπό μας και σταματάμε να τον θέλουμε.
ΜΕΙΝΕ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ανατροφή φίλε μου, είναι μεγάλο πράγμα! Εννοείται ότι κανείς δεν είναι καρμπόν με τον άλλον. Εννοείται επίσης ότι η συμβίωση ισοπεδώνει απόψεις, στυλ, διαχυτικότητες. Εννοείται ότι η συμβίωση αποκτά με τα χρόνια άλλες προτεραιότητες και "θέλω" για τον κάθε ένα παρταινέρ. Δεν είναι καθόλου απαραίτητο,ωστόσο, ν'αλλάξει κανένας από τους δύο επι της αρχής, επι της δομής του. Αν υπάρχουν σωστά θεμέλια ανατροφής και στους δύο,τότε υπάρχει και η μαγική συνταγή: η ευγένεια ,η σκέψη του να μη φέρεις σε δύσκολη θέση τον άλλον είναι θέμα ανατροφής. Για ποιά αλλαγή λοιπόν μιλάμε? Το πρόβλημα είναι μόνο στο χάσμα της ανατροφής-παιδείας. Ας πρόσεχες πριν την/τον πάρεις!!!!
Σε διαβαζω και σκέφτομαι πόσο εγωιστής παραμένω, παρολα τα χαστούκια, τους μικρούς "θανάτους" που περιέχω, πόσο αφήνομαι να εγκλωβιστώ σε αρχικούς ρόλους που με τον καιρό με πνίγουν και απορω γιατι απλά δεν εξομολογούμαι τις μέσα μου καθημερινές αλλαγες με το προσωπο που εχω επιλέξει να με αφορά. Ειναι φόβος είναι εγωισμός είναι ανασφάλεια αυτο που οταν το λέμε έρωτα των πρωτων 6 μηνων μας πυρπολει και μας απογειώνει κι όταν γίνεται αγαπη, ηρεμία κι ασφάλεια μας ξενερώνει κι αρχίζουν τα "θέλω να σ αλλαξω" "δε με καταλαβαίνεις" και τ αλλα τα κοκορίστικα ξεπορτίσματα της μιας βραδυας .
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταλήγω πως δεννυπάρχει πιο υπέροχο πραγμα απο το μαζι, μονο που θέλει να δώσουμε την πιο μεγάλη μας ενέργεια σ αυτό. Γιατι οι σχέσεις ειναι η συνoμωσία των 2 απέναντι σε ολον το κόσμο κι οι συνoμωσίες θελουν καθημερινή ανταλλαγη πληροφοριών και αισθημάτων που εμεις οι ζωντες στην "παρανομια" των συναισθημάτων μας συχνα ξεχνούμε.
(υπέροχο το blog)
Ο φόβος σίγουρα είναι ανασφάλεια όπως κα ο εγωισμός. Θέλει μεγάλη δύναμη για να ομολογησεις την αδυναμία σου, για να πεις στον άλλον πως σε πληγώνει. Και όσο πληγώνεσαι τόσο πιο ανασφαλής γίνεσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναρωτιέμαι:γίνεται να υπάρχει το μαζί; Ή ακόμα και μέσα σε μία σχέση είμαστε απόλυτα και ίσως περισσότερο μόνοι;
(ο έρωτας ωστόσο είναι ο ύστατος παράνομος)