SILENCE IS SEXY

so sexy

συνέντευξη Ζακ Σιράκ στο ΒΗΜΑGAZINO

Δεν αρκεί να κάνεις βήματα που θα σε οδηγήσουν κάποτε στο στόχο. Κάθε βήμα που μας ωθεί προς τα εμπρός πρέπει να είναι απο μόνο του ένας στόχος.

me

me

Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ

Ο Γιάλομ λέει πως το να βρίσκεσαι σε reunion με τους συμμαθητές σου μπορεί να αποτελέσει αφυπνιστική εμπειρία. Βλέποντάς τους συνειδητοποιείς τα χρόνια που πέρασαν, ενδεχομένως τις ευκαιρίες που άφησες να χαθούν και πολύ συχνά τέτοιες εμπειρίες σε κάνουν να νιώθεις πιο ζωντανή ή να θέλεις να ζήσεις πιο έντονα και ουσιαστικά την κάθε στιγμή.
Σε κανένα  απο τα reunion με τους συμμαθητές μου δεν συνέβη αυτό.
Ούτε καν όταν ο Δ. που έχει γίνει πλαστικός χειρουργός, πολύ επιτυχημένος και κοσμικός πλέον με κοιτάζει διερευνητικά στο μέτωπο, προφανώς αναζητώντας σημάδια από επιτυχημένο ή αποτυχημένο μπότοξ. Πριν απο έναν χρόνο είχα μαζεμένα τα μαλλιά μου αλογοουρά και παραδέχτηκε ότι ήμουν τσίτα. ᾽Έτσι να τα κάνεις τα μαλλιά σου᾽ μου είπε, ᾽είναι το καλύτερο μπότοξ᾽. Φέτος όταν με ξαναείδε τυχαία στο δρόμο χωρίς αλογοουρά δεν είπε τίποτα. Προφανώς το κόλπο της αλογοουράς δεν αρκεί.
Τους ξαναβρήκα πριν απο 5 χρόνια. Ήμουν η πρώτη απο την παρέα που παντρεύτηκε και έκτοτε θεωρώ ότι όλοι είχαν σοκαριστεί. Μου το είχε ομολογήσει ο  Σ. που απο τότε διεκδικούσε μία θέση στο προεδρείο του 15μελούς έγινε σήμερα αντιδήμαρχος και θεωρώ πως το αξίζει, και το παραδέχομαι τώρα παρ´ότι τότε είχαμε κοντραριστεί άσχημα. Παρ´όλα αυτά εγώ όλους τους συμμαθητές μου τους θεωρώ κάτι το ιερό.
Την Ι. που έκανε έναν γιο κούκλο και ταλαντούχο. Που είχε απο τότε κρυφές ευαισθησίες και αντιγράφαμε μαζί κομμάτια απο ποιήματα, τα διαβάζαμε και κλαίγαμε. Όταν ξαναβρεθήκαμε μου έστειλε και άλλα πράγματα που έχει γράψει και συγκινήθηκα. Κατάφερε να κρατήσει τον εφηβικό της ρομαντισμό. Εγώ ακόμα έχω στα χείλη τη γεύση από το σάντουιτσ μορταδέλα-κασέρι που της έδινε η μαμά της στο σχολείο να φάει.
Την Σ. που έχει πλέον τα πιο τέλεια μαλλιά, δύο γιους και έναν άντρα να τους χορεύει εκείνη όλους στο ταψί. Που ήταν τρελλά και για πάντα ερωτευμένος μαζί της ο Χ. που είχε μία μανία να μαθαίνει και να καταγράφει τα πάντα για τον καθένα μας με το  butterfly life system και μάλιστα είχε συγκροτήσει και ολόκληρη κυβέρνηση και μας είχε διορίσει υπουργούς.Τον Κ. που πέρσι κατάφερα να του ομολογήσω πως είχα πάντοτε κόμπλεξ με κάτι που μου είχε πει στην πενθήμερη για το σώμα μου. (Αυτό ήταν μία αφυνιστική εμπειρία, γιατί όλο το βράδυ δεν είχα κοιμηθεί). Ο Κ. μου ομολόγησε ότι τότε μου το είχε πει επειδή του άρεσα αλλά εγώ ακόμα να το ξεπεράσω.
Η Κ. έγινε τελικά δικηγόρος. Και παρέμεινε για πάντα μπασκετμπολίστρια. Με κορμάρα δίμετρη και πρόβλημα στη μέση, επίσης παντρεμένη, ήρεμη δύναμη όπως πάντα.
Και η Ο. Ακόμα όμορφη με 4 ή 5 παιδιά δεν είμαι σίγουρη και την ίδια αυτπεποίθηση και διγουριά όπως και τότε. Όπως και η Ε. που παρέμεινε καλλονή. Με το γνωστό αφοπλιστικό χαμόγελο και παρτώντας γερά στη γη. Χωρίς πολλές πολλές μεταφυσικές ανησχίες. Η Ν. έγινε φαρμακοποιός και έκανε κατάξανθα παιδάκια. Ο Β. θεωρείται σήμερα πολύ cool όπως μαθαίνω και έγινε ξανά συμμαθητής μου στη γυμναστική. Η Π. πάλι είναι περίπτωση και όποτε βγαίνω μαζί της για καφέ νιώθω πολύ λίγη. Με 5 παιδιά, τέλεια επαγγελματίας και μάνα, ιδανική σύζυγος και κουκλάρα. Μα δεν φαίνεστε ούτε καν παντρεμένη της είπε προχθές μία κυρία και ήταν σαν να κάναμε reunion της γνωστής στους σημερινούς σαραντάρηδες διαφήμισης. ᾽Και όμως είμαι᾽απήντησε εκείνη σαν να λέει το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου.
Αποφοιτήσαμε απο το Γερμανικό. Χωρίς commencement. Λίγο πιο ψαγμένοι και κουλτουριάρηδες.  Χωρίς το δέσιμο των παιδιών του Ανατόλια και τις ελευθερίες των δημόσιων σχολείων. Με την γερμανική καταπίεση που όλους μας επηρέασε, όλους μας έκανε λίγο καταναγκαστικούς, ωστόσο όλους μας έμαθε να είμαστε συγκεντρωμένοι, να αποδίδουμε στο 100%, να έχουμε μέθοδο και να προσπαθούμε το ακατόρθωτο. Ναι είχαμε κόντρα με το αντίστοιχο τμήμα του Ανατόλια επειδή μας ζήλευαν που είμασταν ένα κλικ πιο αριστερά, και κάναμε παρέα μερικές απο μας με συνομήλικους απο το Πειραματικό, που τους θεωρούσαμε εξίσου παιδεμένους και ψαγμένους.
Είμασταν η γενιά του 80. Τελειώσαμε το 86. Παίξαμε με τον κύβο του Ρούμπρικ, φορέσαμε με περηφάνεια γκέτες και βάτες και παντελόνια καρότο, φιληθήκαμε στα Ηλύσια βλέποντας την ταινία οδύσσεια του  διαστήματος, μεγαλώσαμε με την Γαλάζια Λίμνη, τον Τζων Τραβόλτα και την Αγγλική Σκηνή στα πικάπ,  χορέψαμε στο Μπουντρούμ και φάγαμε στο Τίφανις, μάθαμε λίγο καθυστερημένα τους πανκ, πήγαμε σε σχολεία στην Αγγλία και γυρίσαμε με τα πρώτα σκισμένα παντελόνια και μποτάκια Doc Martens. ΟΙ τηλεοράσεις μας δεν είχαν τηλεκοντρόλ και τα τηλέφωνά μας είχαν παράσιτα και παίρναμε το μηδέν για να βελτιωθεί. Είδαμε σήριαλ με τους αυθεντικούς Αγγέλους του Τσάρλι, κάθε Σάββατο βράδυ θρίλερ στην ΕΡΤ 2 και είμασταν η γενιά που χρειάστηκε να μάθει ως ενήλικη τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Η γενιά του μη θηλασμού (δεν ήταν της μόδας όταν γεννιόμασταν), η γενιά του ίσως(ήταν της μόδας όταν μας μεγαλώνανε οι γονείς μας).
Και παρ´όλα αυτά τα reunion δεν ἠταν καμία αφυπνιστική εμπειρία για μένα. Αντίθετα δάκρυσα όταν έμαθα ότι η Π. ήταν έγκυος στην πέμπτη κόρη, όταν η Σ. γέννησε τον δεύτερο γιο της, όταν η Ι. μου έστειλε τις γραπτές της σκέψεις και όταν είδα την Π. ,την πιο γυναίκα απο όλες μας να φιλάει στο μαγουλάκι το νέο της μωρό με τον νέο της σύζυγο, λίγο μετά την έλευση της νέας χρονιάς. Αφυπνίστηκα. Ξανακάθησα στο θρανίο και άκουσα τις συμμαθήτριές μου. Με γιο φοιτητή εγώ, με γους νεογέννητους εκείνες. Το ίδιο είναι.

1 σχόλιο:

  1. Οι σχολικές φιλίες μετά από 20+ χρόνια έχουν περάσει από εκατό κύματα. Είναι γλυκές, πικρές, ξυνές, συναρπαστικές και ξεχασμένες. Στην ιδανική τους κατάσταση είναι σαν δύο ακομπλεξάριστα γεροντάκια που ξέρουν ο ένας τις αδυναμίες και τις αρετές του άλλου και τους ενώνει ότι κάποτε την ίδια περίοδο είχαν μοιραστεί τα ίδια όνειρα. Τα reunion σίγουρα αφυπνίζουν, είναι σαν να κοιτιέσαι στον καθρέφτη και να τσεκάρεις τον εαυτό σου και νομίζω ότι ούτε η αλογουρά ούτε το Botox μπορούν να σε ξεγελάσουν..

    ΑπάντησηΔιαγραφή