SILENCE IS SEXY

so sexy

συνέντευξη Ζακ Σιράκ στο ΒΗΜΑGAZINO

Δεν αρκεί να κάνεις βήματα που θα σε οδηγήσουν κάποτε στο στόχο. Κάθε βήμα που μας ωθεί προς τα εμπρός πρέπει να είναι απο μόνο του ένας στόχος.

me

me

Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

ξέρω τι έκανες το βράδυ της Παρασκευής

Παρασκευής έξοδος στην μετα-παπαγεωργοπουλική Θεσσαλονίκη. 4 γυναίκες στην αφετηρία. Δεν ψάχνουν, ούτε ψάχνονται. Η πόλη είναι καταχνιασμένη σαν η ομίχλη να ψάχνει να σπάσει την μοναξιά της. Η βροχή της πάει πολύ, λίγο αφότου ξεκινήσει. Η πόλη ξημερώνεται αδέξια, ωστόσο ξανοίγεται με χάρη σε αυτούς που δεν περιμένουν τίποτα. Σαν δώρο.
Ο δρόμος των τεσσάρων ξεκινά. Βαλαωρίτου, που στην αρχή την τίμησαν οι φοιτητές, τώρα άρχισαν δειλά δειλά οι πιο ώριμοι, μέχρι να την ξεζουμίσουν και αυτήν και να την παραπετάξουν ως τουριστική ατραξιόν, όπως τα Λαδάδικα. Η πόλη μουρμουρίζει, παράπονα και ύμνους, σ αυτούς που θέλουν να ακούσουν. Τα φώτα του χειμώνα τρεμοσβήνουν, προκαλώντας το σκοτάδι. Η νύχτα τώρα ξανα-γεννιέται. Είναι μόνο η αρχή.
Picadilly. Με προοπτικές. Παρέες αντρών και παρέες γυναικών χωριστά. Σαν να προκαταβάλλουν τις διαφορές τους. Τα γνωστά. Οι σαραντάρηδες αναζητούν 20άρες, οι  20άρηδες σαραντάρες και οι τριαντάρηδες περιμένουν να τους αναζητήσουν. Οι τριαντάρες δεν περιμένουν τίποτα. Βλέμματα, άλλα κενά, άλλα φοβισμένα, άλλα θολά. Μόνο μην κοιτάξεις πίσω.
Λιμάνι. Αν ανέβεις στο επάνω μέρος, τα βλέπεις όλα λίγο αφ υψηλού. Τότε όμως σε πιάνει ίλιγγος. Κόκκινα χρώματα και κόκκινος κόσμος. Τα φώτα (του χειμώνα) δυναμώνουν. Εδώ η ζωή περνάει καλά.
New York  στην συνέχεια. Ο αεικίνητος Μανάκης τα καταφέρνει όλα. Ο Ρόκκος το παραδέχεται, είναι περίεργο παιδί, αλλά η εικόνα του δεν έχει παραφωνίες. Τατουάζ κρατούν τον πόνο. Και το πρόγραμμα δεν σε αφήνει να φύγεις. Ένας άλλος κόσμος εκεί, κάθε ηλικίας τραντάζεται στους ρυθμούς του, στην ενίοτε τρυφερότητά του. Εδώ οι περισσότεροι άντρες έχουν μούσι. Νομίζω είναι το νέο τρεντ.
Η Θεσσαλονίκη ξεχύνεται (επιτέλους)προς την θάλασσα.

2 σχόλια:

  1. Πραγματικά δεν εχω διαβάσει πιο απόλτα εμπεριστατωμένη κοινονιολογική καταγραφή της πλήξης μας στην πόλη.
    Και κάποιες νύχτες Παρασκευής η θάλασσα δε ειναι φυγή ειναι λίγο περισσότερη εγκλωβιστική απο όσο αντέχει κανείς.

    Κι αυτο με τα μούσια τι αλήθεια! Αν δεν ειναι κατάθλιψη, η παραίτηση τοτε μαλλον είναι η αδέξια ομολογία απώλειας του αρχικου φύλου σε μια εποχή που οι... αντίπαλες εχουν εκτοξευθεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι λέξεις σου σκέψεις μου, αν αφεθώ σε μελαγχολική διάθεση.
    Αλλά κρατάω αυτό που με εκφράζει περισσότερο : "Η πόλη … ξανοίγεται με χάρη σε αυτούς που δεν περιμένουν τίποτα. Σαν δώρο."
    και απελευθερωμένη βγαίνω να αδράξω ενέργεια, έμπνευση, ζωτικότητα. Οι νύχτες είναι ακόμα ζωντανές και δεν έχει να κάνει με την πόλη αλλά με τους ανθρώπους …

    ΑπάντησηΔιαγραφή