Ρούχα, μαλλιά, παπούτσια σίγουρα!!! Η αλλαγή (όπως την θέλουν οι γύρω του) δύσκολα... Ωριμάζουν, μεγαλώνουν και ίσως γίνονται πιο σοβαροί αλλά ο χαρακτήρας μένει ο ίδιος!!!
Σήμερα βαριέμαι, βαριέμαι τόσο πολύ που δε θέλω να κουνηθώ, να μιλήσω. Βαριέμαι, βαριέμαι ρε παιδί μου τα πάντα! Αισθάνομαι παραιτημένη, σπασμένη, μπουχτισμένη. Πάτησα φρένο απότομα και κοκκάλωσα, έπεσα με τα μούτρα στο παρμπριζ και κόλλησα. Ε, παραιτήθηκα. Ανοίγω τον υπολογιστή και σερφάρω, μπαίνω στο facebook και βαριέμαι τρελλά. Νοιώθω ότι αν αφήσω τη βαρεμάρα να με κατακυριεύσει (γιατί με έχει κυριεύσει) θα συνεχιστεί και αύριο και θα με ρουφήξει. Τόσο άδεια νοιώθω. Αποφασίζω να γράψω, να αναλύσω αυτό που νοιώθω μπας και το ξορκίσω. Θυμώνω, θυμώνω με μένα, με τους γύρω μου…Τι γίνεται ρε παιδί μου…. Σωτήρια φυσική ανάγκη! Πρέπει να πάω τουαλέτα, θα κουνηθώ λοιπόν! Μήπως να μη τα ψάχνω τόσο πολύ? Μήπως το πολύ ψάξιμο σε κάνει μαλλιά – κουβάρια με τον εαυτό σου και ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου? ‘Αι σιχτίρ! Σηκώνομαι!
Πιστεύω πως καθώς μεγαλώνουμε,λειαίνονται οι "γωνίες"του χαρακτήρα μας.Δεχόμαστε ευκολότερα την κριτική,ακούμε τη γνώμη των άλλων και βαζουμε στην άκρη του μυαλού μας πως μπορεί και να κάνουμε λάθος!'Εχουμε συμφιλιωθεί με τη συγγνώμη και την προσφέρουμε όταν πρέπει!
Ναι!! Μεγαλώνουν, στρογγυλεύουν οι γωνίες και γίνονται καλύτεροι. (...συνήθως)
ΑπάντησηΔιαγραφήΡούχα, μαλλιά, παπούτσια σίγουρα!!! Η αλλαγή (όπως την θέλουν οι γύρω του) δύσκολα... Ωριμάζουν, μεγαλώνουν και ίσως γίνονται πιο σοβαροί αλλά ο χαρακτήρας μένει ο ίδιος!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήP.S. Πολλά ερωτήσεις κάνεις!!! :P:P:P:P
Σήμερα βαριέμαι, βαριέμαι τόσο πολύ που δε θέλω να κουνηθώ, να μιλήσω. Βαριέμαι, βαριέμαι ρε παιδί μου τα πάντα! Αισθάνομαι παραιτημένη, σπασμένη, μπουχτισμένη. Πάτησα φρένο απότομα και κοκκάλωσα, έπεσα με τα μούτρα στο παρμπριζ και κόλλησα. Ε, παραιτήθηκα. Ανοίγω τον υπολογιστή και σερφάρω, μπαίνω στο facebook και βαριέμαι τρελλά. Νοιώθω ότι αν αφήσω τη βαρεμάρα να με κατακυριεύσει (γιατί με έχει κυριεύσει) θα συνεχιστεί και αύριο και θα με ρουφήξει. Τόσο άδεια νοιώθω. Αποφασίζω να γράψω, να αναλύσω αυτό που νοιώθω μπας και το ξορκίσω. Θυμώνω, θυμώνω με μένα, με τους γύρω μου…Τι γίνεται ρε παιδί μου….
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωτήρια φυσική ανάγκη! Πρέπει να πάω τουαλέτα, θα κουνηθώ λοιπόν! Μήπως να μη τα ψάχνω τόσο πολύ? Μήπως το πολύ ψάξιμο σε κάνει μαλλιά – κουβάρια με τον εαυτό σου και ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου? ‘Αι σιχτίρ! Σηκώνομαι!
Πιστεύω πως καθώς μεγαλώνουμε,λειαίνονται οι "γωνίες"του χαρακτήρα μας.Δεχόμαστε ευκολότερα την κριτική,ακούμε τη γνώμη των άλλων και βαζουμε στην άκρη του μυαλού μας πως μπορεί και να κάνουμε λάθος!'Εχουμε συμφιλιωθεί με τη συγγνώμη και την προσφέρουμε όταν πρέπει!
ΑπάντησηΔιαγραφή